Καλά είναι αυτά αλλά ……… ας πάμε και παρακάτω.
O πολιτισμός μιας περιοχής δεν ορίζεται από το πόσα νεκρά έθιμα θυμόμαστε, αλλά από τη ζωντανή καθημερινότητα των ανθρώπων, από το περιβάλλον, από την αισθητική των οικισμών, από την πληρότητα και την αγαλλίαση που νιώθει κανείς σ’ ένα τόπο. Γράφει ο Μανδαβέλης.
Το πόσο δίκιο έχει ο Μανδαβέλης -λες και το λέει για μας-το αντιλαμβανόμαστε εμείς πρώτοι, που κοντεύουμε να γίνομαι …… ένα με το πανηγύρι. Αριθμήστε πόσες εκδηλώσεις γίνονται καθημερινά μέσα στα στενά πλαίσια των δήμων μας. 2-3 εκδηλώσεις καθημερινά, που για να «τραβήξουμε» και τους περασιάρηδες τουρίστες, και να συναντηθούμε με τους φίλους και συμμαθητές που ζουν στην άλλη Ελλάδα και τις ονομάζουμε πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα του τόπου μας.
Πριν κάμποσα χρόνια είχαμε μια γιορτή, άντε και μία παραδοσιακή αναβίωση, βάλε και 2 καλά πανηγύρια, ώσπου ξαφνικά μάθαμε ότι υπάρχουν και άλλα έθιμα χαμένα που ....παραπονιούνται, και απότομα , κάθε χωριό, κάθε γειτονιά, αποφάσισε να τα αναβιώσει.
Ποιος μπορεί να τα απαγορεύσει ; Ποιος μπορεί να βάλει μέτρο σε όλα αυτά τα ..πατροπαράδοτα έθιμα μας; Φυσικά κανείς, ούτε καν η δημοτική αρχή μας, που μα Θεό του κρασιού, τρίβει τα χεράκια της, που μπορεί με ελάχιστα χρήματα στον πολιτιστικό τομέα να κάνει μια καλή διαφήμιση …. της θητεία της, αλλά προσελκύοντας και πολλούς από τους Αυγουστιάτικους ιθαγενείς τουρίστες μας.
Αν λοιπόν δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε, να εκμεταλλευτούμε, να αναδείξουμε , τους επίγειους παραδείσους μας, προσπαθούμε να προσελκύσουμε τον κόσμο με ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης , την αναβίωση του τάδε , την κρητική βραδιά του δείνα, την γιορτή του τέτοιου......
Όμως αναρωτηθείτε πόσες από αυτές τις 100 γιορτές, αξίζουν πραγματικά; Τρεις-τέσσερις; Πέντε; Μάλλον πολλές είπα!!!
Προγραμματισμός χρειάζεται γιατί στο τέλος θα μας μείνει μόνο το ....... λύρι-λύρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου