Συνειδητοποιείτε την προσωπική σας ευθύνη για την κατάσταση που βρισκόμαστε; Γιατί ο απλός λαός λοιδορούσε όλους όσους σκεφτόμενοι λογικά υποστήριζαν ότι... η αναξιοκρατία και η διαφθορά οδηγούν την Ελλάδα σε απόλυτο αδιέξοδο; Ποια ήταν αυτή η εγωπάθεια που οδηγούσε την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να παραβλέπει απλές αλήθειες που απλώς δεν βόλευαν την προσωρινή κατάσταση του εαυτούλη μας;
Μήπως αυτός ο παραμορφωτικός εγωιστικός φακός δεν έχει απομακρυνθεί από τα μάτια μας ακόμα και σήμερα; Είναι πολύ πιθανό μια και δεν κάναμε τίποτε για να τον απομακρύνουμε. Ο εγωισμός απομακρύνετε με την αυτοκριτική και την ταπείνωση. Εμείς όμως επιμένουμε πεισματικά να κατηγορούμε όλους και όλα εκτός από τους εαυτούς μας. Αυτή η σκέψη στοιχειώνει τις μέρες μου εδώ και μήνες. Παραθέτω έναν από τους εφιάλτες μου! Είμαι μόνος πια σε ένα λασπωμένο όρυγμα σκαμμένο με πρόχειρα μέσα περιμένοντας την επόμενη επίθεση του εχθρού. Η βροχή σαν σάβανο τυλίγει τους νεκρούς και πληγωμένους συντρόφους μου ολόγυρά μου. Κάπου μακριά έξω από την ακτίνα του νεροπίστολού μου που μου παρείχε «γενναιόδωρα» η μητέρα Ελλάδα (μια και η χρεοκοπία δεν της έδωσε την δυνατότητα για κάτι καλύτερο) ακούω τις φωνές του εχθρού που ανασυντάσσεται. Η παραλία του Αφάντου στην πανέμορφη Ρόδο έχει πια κυριευθεί από τις ορδές των νέων βαρβάρων. Ο Θεέ μου όσο περιμένω το τέλος το μυαλό μου απεγνωσμένα ταξιδεύει πίσω στον χρόνο προσπαθώντας να καταλάβει πως φτάσαμε στον νέο ξεριζωμό. Και όμως πριν από μόλις δύο χρόνια ζούσαμε αμέριμνα στο όνειρο θεωρώντας τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου. Ο ωχαδερφισμός μας δεν είχε προηγούμενο. Κυνηγούσαμε τις θέσεις στο δημόσιο όχι για να προσφέρουμε στην πατρίδα, όχι για να θυσιαστούμε αλλά για να αράξουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων ή για να επωφεληθούμε προσωπικά. Δεν μας ήταν δυνατό να μπούμε στην θέση του διπλανού μας και να δούμε ότι και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του το κέντρο του σύμπαντος. Για να καταλάβουμε πόσο παράδοξο είναι να καταστρέφουμε αυτά που οι πρόγονοί μας πριν λιγότερο από 100 χρόνια έδωσαν το αίμα τους για να χτίσουν. Κάποια στιγμή όμως η αλήθεια με ράπισμα σκληρό μας έβγαλε απότομα από την Νιρβάνα μας. Ένα μνημόνιο δεύτερο μνημόνιο .... και τότε ξυπνήσαμε. Μήπως όμως καταλάβαμε; Όχι φυσικά γιατί για να καταλάβουμε τα λάθη μας χρειάζεται γενναιότητα και πολύ αυτοκριτική. Αρετές που ως σύγχρονοι Έλληνες δεν διαθέτουμε σε ικανή ποσότητα για να κάνει την διαφορά. Ρίχνοντας λοιπόν το 100% της ευθύνης στους πολιτικούς και τους δανειστές μας άμεσα αποκλείαμε την όποια λύση του προβλήματος. Η κατάσταση χειροτέρευε. Η διαμαρτυρίες αυξάνονταν εκθετικά δημιουργώντας χάος και ακυβερνησία. Οι δανειστές μας φοβούμενοι μήπως χάσουν τα λεφτά τους χαλάρωσαν τον ασφυκτικό κλοιό επί της Ελλάδος. Εμείς από την άλλη νομίζαμε ότι μας φοβούνταν. Για άλλη μια φορά οι παραμορφωτικοί εγωιστικοί φακοί μας άλλαξαν την πραγματικότητα με κάτι που αρέσει στο εγώ μας. Με κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε κάποιοι. Λάθος που έμελλε να πληρώσουμε κατά πολύ ακριβότερα από οποιοδήποτε μνημόνιο. Οι δανειστές μας σταμάτησαν να φοβούνται γιατί βρέθηκε γειτονική χώρα με ισχυρή οικονομία που τους διαβεβαίωσε για την ασφάλεια των κεφαλαίων τους φτάνει να αναγνωρίσουν την κατοχή μεγάλων κομματιών της χώρας μας. Η κρυφές συμφωνίες δεν άργησαν να υπογραφθούν και ο πόλεμος σωριάστηκε βαρύς πάνω από το ετοιμοθάνατο σώμα της πατρίδας μας. Γιατί δεν μπορούσα να τα δω τότε; Τώρα μου φαίνονται λογικές καταλήξεις των λάθος πολιτικών μας. Εκείνον τον μακρινό Μάη του 2011 όμως μου φάνταζαν αδύνατα. Ενώ πανθομολογούμενως ήταν πολύ λογικές σκέψεις. Που έφτασα στα αλήθεια ... που με κατάντησε ο εαυτός μου Το ανατριχιαστικό σφύριγμα των Τουρκικών ερπυστριών με έβγαλε από το όνειρο. Η τελευταία επίθεση άρχιζε. Θα τελείωνε σχεδόν αμέσως. Είχαμε μείνει πέντε μόνο από τον λόχο μας. Είχα πια χρόνο μόνο να μελαγχολήσω όταν σκέφτηκα πόσο δεδομένα αγαθά θεωρούσα την ελευθερία και τον εύκολο τρόπο ζωής Λάθος . Λάθος που αν επιζήσω δεν πρόκειται να ξανακάνω. Συνεχίζω να πυροβολώ μεθοδικά προσπαθώντας να ανακόψω την ορμή εκατοντάδων στρατιωτών με 5 όπλα. Πολύ αργά. Ξαφνικά σκοτείνιασε. Η βαριά σκιά ενός τουρκικού άρματος ΑΜΡΑΑΜ έπεσε στο όρυγμά μας. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σφάδαζα με τα πόδια μου κάτω από τις ερπύστριες του. Ξύπνησα ιδρωμένος στο μαλακό κρεβάτι του σπιτιού μου. Όνειρο ήταν ... Εφιάλτης. Βγαίνοντας να πάρω καθαρό αέρα το βλέμμα μου έπεσε στο ημερολόγιο. Μάης του 2011. .... Παναγία μου φύλαγε...
Μήπως αυτός ο παραμορφωτικός εγωιστικός φακός δεν έχει απομακρυνθεί από τα μάτια μας ακόμα και σήμερα; Είναι πολύ πιθανό μια και δεν κάναμε τίποτε για να τον απομακρύνουμε. Ο εγωισμός απομακρύνετε με την αυτοκριτική και την ταπείνωση. Εμείς όμως επιμένουμε πεισματικά να κατηγορούμε όλους και όλα εκτός από τους εαυτούς μας. Αυτή η σκέψη στοιχειώνει τις μέρες μου εδώ και μήνες. Παραθέτω έναν από τους εφιάλτες μου! Είμαι μόνος πια σε ένα λασπωμένο όρυγμα σκαμμένο με πρόχειρα μέσα περιμένοντας την επόμενη επίθεση του εχθρού. Η βροχή σαν σάβανο τυλίγει τους νεκρούς και πληγωμένους συντρόφους μου ολόγυρά μου. Κάπου μακριά έξω από την ακτίνα του νεροπίστολού μου που μου παρείχε «γενναιόδωρα» η μητέρα Ελλάδα (μια και η χρεοκοπία δεν της έδωσε την δυνατότητα για κάτι καλύτερο) ακούω τις φωνές του εχθρού που ανασυντάσσεται. Η παραλία του Αφάντου στην πανέμορφη Ρόδο έχει πια κυριευθεί από τις ορδές των νέων βαρβάρων. Ο Θεέ μου όσο περιμένω το τέλος το μυαλό μου απεγνωσμένα ταξιδεύει πίσω στον χρόνο προσπαθώντας να καταλάβει πως φτάσαμε στον νέο ξεριζωμό. Και όμως πριν από μόλις δύο χρόνια ζούσαμε αμέριμνα στο όνειρο θεωρώντας τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου. Ο ωχαδερφισμός μας δεν είχε προηγούμενο. Κυνηγούσαμε τις θέσεις στο δημόσιο όχι για να προσφέρουμε στην πατρίδα, όχι για να θυσιαστούμε αλλά για να αράξουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων ή για να επωφεληθούμε προσωπικά. Δεν μας ήταν δυνατό να μπούμε στην θέση του διπλανού μας και να δούμε ότι και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του το κέντρο του σύμπαντος. Για να καταλάβουμε πόσο παράδοξο είναι να καταστρέφουμε αυτά που οι πρόγονοί μας πριν λιγότερο από 100 χρόνια έδωσαν το αίμα τους για να χτίσουν. Κάποια στιγμή όμως η αλήθεια με ράπισμα σκληρό μας έβγαλε απότομα από την Νιρβάνα μας. Ένα μνημόνιο δεύτερο μνημόνιο .... και τότε ξυπνήσαμε. Μήπως όμως καταλάβαμε; Όχι φυσικά γιατί για να καταλάβουμε τα λάθη μας χρειάζεται γενναιότητα και πολύ αυτοκριτική. Αρετές που ως σύγχρονοι Έλληνες δεν διαθέτουμε σε ικανή ποσότητα για να κάνει την διαφορά. Ρίχνοντας λοιπόν το 100% της ευθύνης στους πολιτικούς και τους δανειστές μας άμεσα αποκλείαμε την όποια λύση του προβλήματος. Η κατάσταση χειροτέρευε. Η διαμαρτυρίες αυξάνονταν εκθετικά δημιουργώντας χάος και ακυβερνησία. Οι δανειστές μας φοβούμενοι μήπως χάσουν τα λεφτά τους χαλάρωσαν τον ασφυκτικό κλοιό επί της Ελλάδος. Εμείς από την άλλη νομίζαμε ότι μας φοβούνταν. Για άλλη μια φορά οι παραμορφωτικοί εγωιστικοί φακοί μας άλλαξαν την πραγματικότητα με κάτι που αρέσει στο εγώ μας. Με κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε κάποιοι. Λάθος που έμελλε να πληρώσουμε κατά πολύ ακριβότερα από οποιοδήποτε μνημόνιο. Οι δανειστές μας σταμάτησαν να φοβούνται γιατί βρέθηκε γειτονική χώρα με ισχυρή οικονομία που τους διαβεβαίωσε για την ασφάλεια των κεφαλαίων τους φτάνει να αναγνωρίσουν την κατοχή μεγάλων κομματιών της χώρας μας. Η κρυφές συμφωνίες δεν άργησαν να υπογραφθούν και ο πόλεμος σωριάστηκε βαρύς πάνω από το ετοιμοθάνατο σώμα της πατρίδας μας. Γιατί δεν μπορούσα να τα δω τότε; Τώρα μου φαίνονται λογικές καταλήξεις των λάθος πολιτικών μας. Εκείνον τον μακρινό Μάη του 2011 όμως μου φάνταζαν αδύνατα. Ενώ πανθομολογούμενως ήταν πολύ λογικές σκέψεις. Που έφτασα στα αλήθεια ... που με κατάντησε ο εαυτός μου Το ανατριχιαστικό σφύριγμα των Τουρκικών ερπυστριών με έβγαλε από το όνειρο. Η τελευταία επίθεση άρχιζε. Θα τελείωνε σχεδόν αμέσως. Είχαμε μείνει πέντε μόνο από τον λόχο μας. Είχα πια χρόνο μόνο να μελαγχολήσω όταν σκέφτηκα πόσο δεδομένα αγαθά θεωρούσα την ελευθερία και τον εύκολο τρόπο ζωής Λάθος . Λάθος που αν επιζήσω δεν πρόκειται να ξανακάνω. Συνεχίζω να πυροβολώ μεθοδικά προσπαθώντας να ανακόψω την ορμή εκατοντάδων στρατιωτών με 5 όπλα. Πολύ αργά. Ξαφνικά σκοτείνιασε. Η βαριά σκιά ενός τουρκικού άρματος ΑΜΡΑΑΜ έπεσε στο όρυγμά μας. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σφάδαζα με τα πόδια μου κάτω από τις ερπύστριες του. Ξύπνησα ιδρωμένος στο μαλακό κρεβάτι του σπιτιού μου. Όνειρο ήταν ... Εφιάλτης. Βγαίνοντας να πάρω καθαρό αέρα το βλέμμα μου έπεσε στο ημερολόγιο. Μάης του 2011. .... Παναγία μου φύλαγε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου